خاطرات پروین رنجبریان متولد ۱۳۴۱ از بجنورد.
من در سال های قبل از پیروزی انقلاب، در مقطع راهنمایی درس می خواندم. مادرم با توجه به اینکه فرد بی سوادی بود ولی کاملا در سیاست نقش ایفا می کرد.
من همراه مادر و خواهرهایم در مراسم هایی از قبیل درو کردن محصولات برای مستضعفین، جهاد سازندگی، کارهای فرهنگی در مساجد، اجتماعات مذهبی و راهپیمایی ها شرکت می کردیم.
من و خواهر بزرگترم در یک مدرسه درس می خواندیم. یک معلم جدید برای درس ادبیات ما از تهران آورده بودند. او اولین کسی بود که در مدرسه با حجاب کامل وارد شد و تدریس کرد.
برادر او در فرانسه زندگی می کرد و آنها از پیروان امام بودند و برای آگاه کردن یکدیگر از اوضاع آن روزها نامه هایی را در قالب الفاظ پنهانی می نوشتند.
"مثلا من امشب با شهناز رفتم رستوران" منظورش این بود که من به دیدار حضرت امام رفتم و با ایشان نماز خواندم.
معلممان نزدیک خانه ما زندگی می کرد و با آگاهی هایی که از هم پیدا کرده بودیم با مادرم رفت و آمد می کرد و رابطه خوبی با خانواده ما برقرار کرده بود. نامش خانم دورانی بود. از تهران اعلامیه می آورد و ما هم همراه تعدادی از دوستان گروهی به نام پیروان حضرت زینب تشکیل داده بودیم که به کمک هم اعلامیه، تکثیر می کردیم.
روش تکثیر آنها خیلی ابتدایی و زیرکانه بود: یک برگه را با دست می نوشتیم بعد یک تکه شیشه یا چوب به اندازه برگه آچار می گذاشتیم بعد برگه نوشته شده و کاغذ کاربن را روی آن گذاشته و برگه سفید را قرار می دادیم و با یک غلطک کوچک می کشیدیم تا متن روی کاغذ چاپ شود.
لباس فرم دانش آموزان آن روزها تونیک و شلوار لی و بدون روسری بود، ولی من و خواهرم با حجاب کامل شامل مانتوبلند و شلوار و روسری می رفتیم که مدرسه کلی ما را تهدید می کرد ولی ما به پشتوانه خانم دورانی معلم ادبیاتمان کوتاه نمی آمدیم.
بالاخره هم انقلاب پیروز شد و امام به ایران آمدند. خواهر من کل آن روز را بیرون خانه بود، رفته بود از یک تلویزیون لحظه ورود امام را ببیند. آن روز در شهر ما غوغا شده بود همه خوشحال بودند و شیرینی و شکلات پخش می کردند.
به نقل از: dana.ir
